La Fonction Oblique como ritual doméstico: habitar en la utopía de la inestabilidad
Use este enlace para citar
http://hdl.handle.net/2183/27846
A non ser que se indique outra cousa, a licenza do ítem descríbese como Atribución-NoComercial-CompartirIgual 4.0 Internacional (CC BY-NC-SA 4.0)
Coleccións
Metadatos
Mostrar o rexistro completo do ítemTítulo
La Fonction Oblique como ritual doméstico: habitar en la utopía de la inestabilidadTítulo(s) alternativo(s)
The Fonction Oblique Through Domestic Ritual: Inhabiting the Utopia of InstabilityAutor(es)
Data
2020-12-31Cita bibliográfica
Moreno Moreno, Maria Pura. 2020. «La Fonction Oblique Como Ritual doméstico: Habitar En La utopía De La Inestabilidad». BAc Boletín Académico. Revista De investigación Y Arquitectura contemporánea 10 (diciembre). A Coruña:24-45. https://doi.org/10.17979/bac.2020.10.0.5768.
Resumo
[Resumen] La Teoría de la Fonction Oblique, desarrollada por el grupo francés Architecture Principe, supuso el cuestionamiento de la estabilidad y de la primacía del binomio vertical-horizontal en las envolventes arquitectónicas. Su apuesta por el plano inclinado fusionaba, a todas las escalas, las acciones de habitar y circular a través del elemento del “inclisitio” -sitio inclinado-. Este artículo aborda su experimentación en el ámbito doméstico a través de cuatro proyectos no construidos que asumieron su idea de oblicuidad: Maison Mariotti (1966), Maison Woog (1966-1968), Maison Toueg (1969-1970), y el prototipo para habitar “Instabilisateur pendulaire IP” . El análisis conjunto detectará la intensidad que recursos como la simbiosis entre envolvente y plano de apoyo, el espace pincé o las rampas aportaron para materializar aquella teoría. Y confirmará si, junto con la fenomenología de la percepción investigada por la psicología de la Gestalt, generó nuevos ritos domésticos protagonizados por la fluidez, la continuidad y la inestabilidad. [Abstract] The theory of the Oblique Function, created by the Architecture Principe group, questioned the horizontal stability of the ground, proposing to merge habitation and moving around, using the “inclisite” module. This article addresses the transposition of its foundations -more elaborate in territorial and urban areas- into domestic architecture, through four unbuilt projects with an oblique spatial habitability: the Maison Mariotti (1966), Maison Woog (1966-1968), Maison Toueg (1969-1970), and the prototype to inhabit, “Instabilisateur pendulaire IP” (1968). Their joint analysis seeks to recognize the intensity brought to the theory by the symbiosis between envelopes, complemented by factors such as tilting, gravity or mechanisms such as espace pincé. The aim will be to assess whether that legacy has materialized in contemporary architecture that highlights aspects such as fluidity, continuity and instability, and whether this transposition has meant scaling up at the cost of the domestic aspect, which is still awaiting true experimentation.
Palabras chave
Claude Parent
Architecture Principe
Maison Mariotti
Maison Woog
Instabilisateur pendulaire
Architecture Principe
Maison Mariotti
Maison Woog
Instabilisateur pendulaire
Versión do editor
Dereitos
Atribución-NoComercial-CompartirIgual 4.0 Internacional (CC BY-NC-SA 4.0)
ISSN
2173-6723
0213-3474
0213-3474