Aprender fabricando juguetes. Recorrido hacia una experiencia de educar para la paz fuera de la escuela en Argentina
Use este enlace para citar
http://hdl.handle.net/2183/28171
A non ser que se indique outra cousa, a licenza do ítem descríbese como Atribución-Compartir igual 4.0 Internacional (CC BY-SA 4.0)
Coleccións
Metadatos
Mostrar o rexistro completo do ítemTítulo
Aprender fabricando juguetes. Recorrido hacia una experiencia de educar para la paz fuera de la escuela en ArgentinaTítulo(s) alternativo(s)
Learning Through Toy-Making: An Extra-Curricular Educational Peace Education Experience ArgentinaAprender fabricando xoguetes. Percorrido cara a unha experiencia de educar para a paz fóra da escola en Arxentina
Autor(es)
Data
2020-12-01Cita bibliográfica
Diamant, A. (2020). Aprender fabricando juguetes. Recorrido hacia una experiencia de educar para la paz fuera de la escuela en Argentina. Sarmiento. Revista Galego-Portuguesa de Historia da Educación, 24, 75-100. https://doi.org/10.17979/srgphe.2020.24.0.7115
Resumo
[Resumen] La tradición pacifista del movimiento judeo progresista internacional consolidado en París en 1937 y particularmente del argentino, desde 1941, es una marca fundacional que persiste. La alternancia entre democracias y dictaduras no fueron obstáculo para que aún con restricciones, las actividades recreativas destinadas a niñas, niños y adolescentes tuvieran siempre un componente solidario e internacionalista, reconociendo el potencial aporte social de la infancia y un modo particular de entender las relaciones entre personas y con la realidad. En 1975, mientras la democracia del segundo peronismo era atacada por fuerzas paramilitares, se expandía el Plan Cóndor. Chile y Uruguay, muy cercanos territorialmente, vivían en dictadura. La proximidad geográfica y las diferencias de los tiempos de los golpes de estado hicieron que Argentina se convirtiera en refugio de exiliados y en espacio de generación de acciones solidarias y de resistencia. En ese contexto se reunieron por dos días, niños y niñas de entre 10 y 12 años para fabricar juguetes que fueron enviados a pares con sus madres presas o clandestinas. También se produjeron murales y esculturas tematizadas, al tiempo que se ensayaban modos de autogestión democrática de convivencia, como una particular forma de intervenir y analizar los hechos que los rodeaban. [Abstract] The pacifist tradition of international progressive Judaism, which took form in Paris in 1937 and in Argentina from 1941 onwards, remains one of the movement’s most characteristic features. Through the succession of regimes in Argentina’s recent history, the progressive Jewish institutions in the country continued to conduct their recreational activities for children and young people in the same spirit of solidarity and internationalism as always, based on their understanding of the social importance of childhood and of our relationships with other people and with the world around us. In 1975, the second Peronist regime was ousted from government by a paramilitary coup and Operation Condor was expanded. Nearby Chile and Uruguay were being ruled by dictatorship. Their geographical proximity and the time lag between coups in the different countries made Argentina a temporary refuge for exiles and a space for actions of resistance and solidarity. It was in this climate that boys and girls aged between 10 and 12 met for two days to make toys for children whose mothers were in prison or in hiding. They also created themed murals and sculptures, and workshopped democratic self-management ideas and techniques for a peaceful society as a way of reflecting on and participating in the events taking place around them. [Resumo] A tradición pacifista do movemento xudeo progresista internacional consolidado en París en 1937 e particularmente do arxentino, desde 1941, é unha marca fundacional que persiste. A alternancia entre democracias e ditaduras non foron obstáculo para que aínda con restricións, as actividades recreativas destinadas a nenas, nenos e adolescentes tivesen sempre un compoñente solidario e internacionalista, recoñecendo o potencial social da infancia e un modo particular de entender as relacións entre as persoas e tamén coa realidade. En 1975, mentres a democracia do segundo peronismo era atacada por forzas paramilitares, expandíase o Plan Cóndor. Chile e Uruguai, moi próximos territorialmente, vivían en ditadura. A proximidade xeográfica e as diferenzas dos tempos dos golpes de estado fixeron que Arxentina se convertese en refuxio de exiliados e en espazo de xeración de accións solidarias e de resistencia. Nese contexto reuníronse por dous días, nenos e nenas de entre 10 e 12 anos para fabricar xoguetes que foron enviados a pares coas súas nais presas ou clandestinas. Tamén se produciron murais e esculturas tematizadas, á vez que se ensaiaban modos de autoxestión democrática de convivencia, como unha particular forma de intervir e analizar os feitos que os rodeaban.
Palabras chave
Infancia
Pacifsmo
Internacionalismo
Solidaridad
Producción
Childhood
Pacifism
Internationalism
Solidarity
Production
Solidariedade
Produto
Pacifsmo
Internacionalismo
Solidaridad
Producción
Childhood
Pacifism
Internationalism
Solidarity
Production
Solidariedade
Produto
Descrición
A partir de las ponencias tituladas Una experiencia de solidaridad e internacionalismo fuera de la escuela. La propuesta de fabricar juguetes desde una institución judeo progresista argentina para niños uruguayos y chilenos (1974-1975), presentada en el XX Coloquio de Historia de la Educación “Identidades, internacionalismo, pacifismo y educación”, Monforte de Lemos, Comunidad Autónoma de Galicia, julio 2019, y Una noble y gran generación, de pie hacia la realidad. Los años `60 y la formación de niños y adolescentes en instituciones judeo progresistas del Río de la Plata, presentada en el XXXIII ISCHE, “Estado, educación y sociedad, nuevas perspectivas sobre un viejo debate”, San Luis Potosí, México, julio 2011. Este artigo forma parte da sección monográfica deste número, adicada nesta ocasión ao tema "Internacionalismo e pacifismo na Historia da Educación contemporánea", coordinada polos profesores Joaquim Pintassilgo (Instituto de Educación da Universidade de Lisboa) e Xosé Manuel Cid Fernández (da Universidade de Vigo).
Versión do editor
Dereitos
Atribución-Compartir igual 4.0 Internacional (CC BY-SA 4.0)
ISSN
2659-9589
1138-5863
1138-5863