O papel educativo dos movementos sociais en España, entre o tardofranquismo e a transición democrática (1956-1982)

Abstract

[Resumo] Na España do tardofranquismo e da Transición á democracia a poboación atopouse cada vez con máis espazos de sociabilidade en que estaban implicados activistas antifranquistas ou simplemente persoas que buscaban un cambio para establecer unha cultura democrática no conxunto da sociedade. Estes espazos agromaron a través dos diferentes movementos sociais que se deron nos ambientes universitarios e nos grandes conflitos obreiros, mais tamén noutros contextos como foi o movemento cidadán. Estes movementos sociais fóronse transformando en actores políticos, sociais e culturais ata converterse, mediante procesos de participación comunitaria, en espazos de educación cívica protagonistas dunha transición invisible; un proceso mediante o cal as persoas comezaban a interrogarse sobre a súa realidade como paso primeiro para a súa transformación. Podemos examinar este proceso á luz da educación social, e, incluso, tomando en consideración a teorización freiriana sobre os procesos dialóxicos de concienciación social comunitaria. Esta práctica educativa realízase a través dun proceso dialóxico que incorpora a acción e a reflexión en comunidade

[Abstract] Na España do tardofranquismo e da Transición á democracia a poboación atopouse cada vez con máis espazos de sociabilidade en que estaban implicados activistas antifranquistas ou simplemente persoas que buscaban un cambio para establecer unha cultura democrática no conxunto da sociedade. Estes espazos agromaron a través dos diferentes movementos sociais que se deron nos ambientes universitarios e nos grandes conflitos obreiros, mais tamén noutros contextos como foi o movemento cidadán. Estes movementos sociais fóronse transformando en actores políticos, sociais e culturais ata converterse, mediante procesos de participación comunitaria, en espazos de educación cívica protagonistas dunha transición invisible; un proceso mediante o cal as persoas comezaban a interrogarse sobre a súa realidade como paso primeiro para a súa transformación. Podemos examinar este proceso á luz da educación social, e, incluso, tomando en consideración a teorización freiriana sobre os procesos dialóxicos de concienciación social comunitaria. Esta práctica educativa realízase a través dun proceso dialóxico que incorpora a acción e a reflexión en comunidade

[Resumen] En la España del tardofranquismo y de la Transición a la democracia la población se encontró cada vez con más espacios de sociabilidad en los que estaban implicados activistas antifranquistas o simplemente personas que buscaban un cambio para establecer una cultura democrática en el conjunto de la sociedad. Estos espacios brotaron a través de los diferentes movimientos sociales que se dieron en los ambientes universitarios y en los grandes conflictos obreros, pero también en otros contextos como fue el movimiento ciudadano. Estos movimientos sociales se fueron transformando en actores políticos, sociales y culturales hasta convertirse, mediante procesos de participación comunitaria en espacios de educación cívica protagonistas de una transición invisible; un proceso mediante el cual las personas comenzaban a interrogarse sobre su realidad como primer paso para su transformación. Podemos examinar este proceso a la luz de la educación social, e incluso, tomando en consideración la teorización freiriana sobre los procesos dialóxicos de concienciación social comunitaria. Esta práctica educativa se realiza a través de un proceso dialógico que incorpora la acción y la reflexión en comunidad