Los asentamientos precarios en Galicia: desde los conjuntos autoconstruidos hasta la infravivienda de producción institucional como expresiones del urbanismo segregativo

Use this link to cite
http://hdl.handle.net/2183/28518
Except where otherwise noted, this item's license is described as Atribución-NoComercial-CompartirIgual 3.0 España
Collections
- Teses de doutoramento [2221]
Metadata
Show full item recordTitle
Los asentamientos precarios en Galicia: desde los conjuntos autoconstruidos hasta la infravivienda de producción institucional como expresiones del urbanismo segregativoAuthor(s)
Directors
Casares-Gallego, AmparoDate
2021Abstract
[Resumen]
Cuando entre 1950 y 1970 las periferias urbanas se colmataron de chabolas se aplicaron realojos
masivos en nuevos barrios de absorción, insuficientes para satisfacer la demanda creciente y
que, además, dejaron fuera a grupos sociales concretos. Las familias gitanas quedaron relegadas
a realojos posteriores y a las soluciones especiales: asentamientos segregados de infravivienda.
Estos conjuntos, construidos por las administraciones y entidades sociales, no contaban con las
condiciones mínimas de habitabilidad y consolidaron la segregación urbana. Se caracterizaron
por cuatro estrategias de actuación: re-segregativa, asistencial, diferencialista y universalista.
Este urbanismo segregativo es la expresión territorial del antigitanismo estructural histórico,
donde el gitano es representado como el otro, en oposición al payo. Más de 1 de cada 4 asentamientos
precarios gallegos han sido construidos por las instituciones según dichos criterios.
Cuando estos contextos colapsan se programan realojos en “vivienda normalizada”, siguiendo
políticas asimilacionistas y de dispersión. Esta pretensión homogeneizante busca neutralizar la
diferencia en base a una concepción etnocéntrica/heteropatriarcal/colonial del habitar.
Para descolonizar el derecho a la ciudad debemos reconocer las resistencias mutualistas
desarrolladas en los habitares margen de los asentamientos precarios autoconstruidos. Aproximarnos
a estos espacios relegados como elementos urbanos complejos dotados de memoria
y productores de conocimiento con potencial emancipador. [Resumo]
Cando entre 1950 e 1970 as periferias urbanas colmatáronse de chabolas, aplicáronse realoxamentos
masivos en novos barrios de absorción, insuficientes para satisfacer a demanda crecente e
que, ademáis, deixaron fóra a grupos sociais concretos. Las familias xitanas quedaron relegadas a
realoxamentos posteriores e ás solucións especiais: asentamentos segregados de infravivenda. Estes
conxuntos, construídos polas administracións e entidades sociais, non contaban coas condicións
mínimas de habitabilidade e consolidaron a segregación urbana. Caracterizáronse por catro
estratexias de actuación: re-segregativa, asistencial, diferencialista e universalista.
Este urbanismo segregativo é a expresión territorial do antixitanismo estrutural histórico,
onde o xitano é representado como o outro, en oposición ao payo. Máis de 1 de cada 4 asentamentos
precarios galegos foron construídos polas institucións segundo os devanditos criterios.
Cando estes contextos colapsan prográmanse realoxamentos en “vivenda normalizada”, seguindo
políticas asimilacionistas e de dispersión. Esta pretensión homoxeneizante busca neutralizar a
diferenza en base a unha concepción etnocéntrica/ heteropatriarcal/colonial do habitar.
10
Para descolonizar o dereito á cidade debemos recoñecer as resistencias mutualistas desenvolvidas en habitares marxe dos asentamentos precarios autoconstruidos. Aproximarnos a estes espazos relegados como elementos urbanos complexos dotados de memoria e produtores de coñecemento con potencial emancipador. [ Abstract] When between 1950 and 1970 the urban peripheries were filled with shanties, massive relocations were applied in new absorption neighborhoods, insufficient to satisfy the growing demand and which, furthermore, left out specific social groups. Roma families were relegated to later relocations and special solutions: segregated slums. These complexes, built by the public administrations and social entities, did not have the minimum conditions of habitability and consolidated urban segregation. They were characterized by four action strategies: re-segregative, assistant, differential and universalist. This segregative urbanism is the territorial expression of historical structural anti-Roma racism, where the Roma are represented as the other, in opposition to the payo. More than 1 in 4 Galician precarious settlements have been built by the local institutions according to these criteria. When these contexts collapse, relocations are programmed in “normalized housing”, following assimilationist and dispersing policies. This homogenizing claim seeks to neutralize the difference based on an ethnocentric/ heteropatriarchal /colonial conception of inhabiting. In order to decolonize the right to the city, we must recognize the mutualist resistance developed in the margin-inhabiting among the precarious self-built settlements. We must approach these relegated spaces as complex urban elements endowed with memory and as producers of knowledge with emancipatory potential.
Keywords
Urbanismo-Aspecto social
Sociología urbana
Marginalidad-Galicia-Historia-20º siglo
Antigitanismo
Colonialidad interna territorial
Segregación urbana
Infravivienda
Antixitanismo
Colonialidade interna territorial
Infravivenda
Anti-Roma
Internal territorial coloniality
Urban segregation
Slum
Sociología urbana
Marginalidad-Galicia-Historia-20º siglo
Antigitanismo
Colonialidad interna territorial
Segregación urbana
Infravivienda
Antixitanismo
Colonialidade interna territorial
Infravivenda
Anti-Roma
Internal territorial coloniality
Urban segregation
Slum
Rights
Atribución-NoComercial-CompartirIgual 3.0 España