Genotoxicidad asociada a la exposición de células hepáticas a nanopartículas de dióxido de titanio
Use este enlace para citar
http://hdl.handle.net/2183/21441Metadatos
Mostrar o rexistro completo do ítemTítulo
Genotoxicidad asociada a la exposición de células hepáticas a nanopartículas de dióxido de titanioTítulo(s) alternativo(s)
Xenotoxicidade asociada á exposición de células hepáticas a nanopartículas de dióxido de titanioGenotoxicity associated with the exposure of hepatic cells to titanium dioxide nanoparticles
Autor(es)
Director(es)
Laffon, BlancaValdiglesias, Vanessa
Data
2018Centro/Dpto/Entidade
Universidade da Coruña. Facultade de CienciasDescrición
Traballo fin de mestrado (UDC.CIE). Bioloxía molecular, celular e xenética. Curso 2017/2018Resumo
[Resumen]: Debido al gran desarrollo que el campo de la nanotecnología y la síntesis de nuevos materiales han experimentado en los últimos años, se ha producido un increíble aumento tanto en el número de nanomateriales manufacturados, como de sus aplicaciones para diversos fines. Entre la gran amalgama de nanomateriales existentes, las nanopartículas de dióxido de titanio (TiO2-NP) se caracterizan por ser uno de los nanocompuestos más sintetizados a escala mundial y que mayor valor económico representan. A día de hoy están presentes entre los componentes de numerosos alimentos, cosméticos, pinturas o artículos de higiene disponibles en el mercado.
Debido a esta generalizada presencia, han surgido importantes dudas sobre los efectos
colaterales derivados de su exposición. Muchos estudios ya han centrado sus esfuerzos en la evaluación de los efectos adversos en los organismos o el medio ambiente. Sin embargo, a pesar de que numerosas pruebas han indicado que su tamaño y propiedades nanométricas favorecen la acumulación de las TiO2-NP en el hígado y otros tejidos, la información obtenida acerca de su genotoxicidad no ha sido concluyente hasta la fecha. En este estudio se llevó a cabo una evaluación del posible daño genotóxico producido in vitro en células hepáticas humanas HepG2 por diferentes concentraciones de TiO2-NP (10-200μg/ml) y a tres tiempos de exposición (3, 6 y 24h). Tras la caracterización físico-química de las nanopartículas, se comprobó si las mismas eran internalizadas por las células y en qué medida lo hacían. A continuación, por medio del ensayo de micronúcleos, se analizó la posibilidad de que el compuesto produjese genotoxicidad generando alteraciones cromosómicas. Los resultaron mostraron que las TiO2-NP eran captadas por las células de forma dependiente del tiempo y la concentración. Sin embargo, no se detectó un aumento en la frecuencia de MN analizados mediante citometría de flujo en ninguna de las dosis ni los tiempos testados. Este trabajo aporta datos sobre la genotoxicidad de este compuesto a nivel hepático, contribuyendo a la información necesaria para la determinación de su utilización de forma segura y la regulación del uso de este nanomaterial. [Abstract]: Due to the great development that the field of nanotechnology and synthesis of new materials has experienced in recent years, there has been an incredible increase in both the number of nanomaterials manufactured, and their applications for various purposes. Among the great amalgam of existing nanomaterials, titanium dioxide nanoparticles (TiO2-NP) are one of the most frequently synthesized nanocomposites in the world and represent the greatest economic value. Today they are present among the components of numerous foods, cosmetics, paints or hygiene items available in the market. Due to this widespread presence, important concerns have arisen about the collateral effects derived from its exposure. Many studies have already focused their efforts on the evaluation of adverse effects on organisms or the environment.
However, despite numerous tests have indicated that their size and nanometric properties favor the accumulation of TiO2-NP in the liver and other tissues, the information obtained on its genotoxicity has not been conclusive to date. In this study, the possible genotoxic damage
produced in vitro on HepG2 human liver cells by different concentrations of TiO2-NP (10-
200μg/ml) and at three exposure times (3, 6 and 24h) was evaluated. After physico-chemical
characterization of the nanoparticles, it was checked whether they were internalized by the cells and to what extent. Then, the possible induction of genotoxicity generating chromosomal alterations was analyzed by means of the micronucleus (MN) test. The results showed that the TiO2-NP were captured by the cells in a time- and concentration-dependent manner. However, no increase in the frequency of MN analyzed by flow cytometry was detected at any of the doses or times tested. This work provides data on the genotoxicity of this compound at the hepatic level, contributing to the necessary information for the determination of its safely use and the regulation of this nanomaterial use. [Resumo]: Debido ao gran desenvolvemento do campo da nanotecnoloxía e á síntese de novos materiais nos últimos anos, houbo un aumento no número de nanomateriais manufacturados, así como nas súas aplicacións para diversos fins. Entre a gran amalgama dos nanomateriais existentes, as nanopartículas de dióxido de titanio (TiO2-NP) caracterízanse por ser un dos anocompostos máis sintetizados no mundo e representan o maior valor económico. Hoxe están presentes entre os compoñentes de moitos produtos, cosméticos, pinturas ou artigos de hixiene dispoñibles no mercado. Debido a esta presenza xeralizada, xurdiron importantes dúbidas sobre os efectos colaterais derivados da súa exposición. Moitos estudos xa centraron os seus esforzos na avaliación dos efectos adversos sobre os organismos ou o medio ambiente. Non obstante, a pesar de que numerosas probas indicaron que o seu tamaño e propiedades nanométricas favorecen a acumulación de TiO2-NP no fígado e outros tecidos, a información obtida sobre a súa xenotoxicidade non foi concluínte ata a data. Neste estudo, realizouse unha avaliación do posible dano xenético producido in vitro nas células hepáticas HepG2 humanas por diferentes concentracións de TiO2-NP (10-200μg/ml) a tres tempos de exposición (3, 6 e 24h). Trala caracterización físico-química das nanopartículas, verificouse se eran internalizadas polas células e en que medida o facían. A continuación, mediante a proba de micronúcleos (MN), analizouse a posibilidade de que o composto producise xenotoxicidade xerando alteracións cromosómicas. Os resultados mostraron que as TiO2-NP foron captadas polas células de forma dependente do tempo e da concentración. Non obstante, non se observou ningún aumento na frecuencia de MN analizada por citometría de fluxo en calquera das doses ou tempos avaliados.
Este traballo proporciona datos sobre a xenotoxicidade deste composto a nivel hepático,
contribuíndo á información necesaria para a determinación da súa utilizaciónde forma segura e á regulación do uso deste nanomateria
Palabras chave
Óxidos metálicos
Óxido de titanio
Nanopartículas
Hepatología
Hígado
Toxicología genética
Óxido de titanio
Nanopartículas
Hepatología
Hígado
Toxicología genética