Disfunción del injerto a largo plazo tras el trasplante cardiaco: incidencia, causas y pronóstico
Ver/Abrir
Use este enlace para citar
http://hdl.handle.net/2183/20330Colecciones
- Teses de doutoramento [2126]
Metadatos
Mostrar el registro completo del ítemTítulo
Disfunción del injerto a largo plazo tras el trasplante cardiaco: incidencia, causas y pronósticoAutor(es)
Directores
Crespo Leiro, María G.Barge Caballero, Eduardo
Fecha
2017Centro/Dpto/Entidad
Universidade da Coruña. Departamento de MedicinaResumen
[Resumen]
OBJETIVOS: El desarrollo de disfunción tardía del injerto es una causa frecuente de
hospitalización y mortalidad en pacientes que reciben un trasplante cardiaco. A pesar de lo
común del cuadro, existe escasa información en la literatura previa relativa a su
fisiopatología, incidencia, presentación clínica e implicaciones pronósticas.
MÉTODOS: Hemos realizado un estudio retrospectivo, observacional y unicéntrico, basado
en una cohorte de 547 pacientes que recibieron un trasplante cardiaco en el Complejo
Hospitalario Universitario de A Coruña en el periodo 1991–2014, y que sobrevivieron a la
hospitalización postoperatoria. Se definió disfunción tardía del injerto como el primer
episodio de hospitalización por este motivo tras el primer alta tras el trasplante.
RESULTADOS: Durante un periodo de seguimiento medio de 8.4 ± 6 años tras el primer alta
post-TC, 178 (32.5%) pacientes fueron hospitalizados por disfunción tardía del injerto
cardiaco (tasa de incidencia: 3.6 casos por 100 pacientes-año, Intervalo de Confianza (IC)
95% 3.1-4.2). Mediante análisis multivariable de regresión de Cox, la diabetes preexistente al
trasplante, un gradiente transpulmonar elevado, y un ratio peso donante/receptor bajo se
identificaron como predictores independientes de disfunción tardía del injerto en el
seguimiento tras el trasplante.
Se detectó enfermedad vascular del injerto, rechazo celular grado ≥1R, y rechazo
mediado por anticuerpos grado pAMR ≥1 en 50.6%, 44.9% y 19.2% de los pacientes hospitalizados por disfunción del injerto de nueva aparición. El 60.1% de estos individuos
presentaban una fracción de eyección de ventrículo izquierdo ≥ 50% en el momento del
diagnóstico de disfunción del injerto.
La supervivencia libre de re-TC 1,5,10 y 15 años tras la primera hospitalización por
disfunción tardía del injerto fue de 72.2%, 38.4%, 18.4%, y 7.5% respectivamente; la tasa de
incidencia de reingreso por insuficiencia cardiaca sintomática fue de 40.9 episodios por 100
pacientes-año (CI 95% 36.6-46-6). La necesidad de inotrópicos, la presencia de vasculopatía
coronaria, mayores niveles de creatinina sérica, una fracción de eyección disminuida y la
presencia de hiponatremia se asociaron de modo independiente con un peor pronóstico en
estos pacientes.
En los pacientes con evidencia de disfunción del injerto y rechazo agudo, la presencia
de hallazgos histopatológicos sugestivos de rechazo mediado por anticuerpos se asoció con
una menor supervivencia libre de retrasplante (p=0.038).
CONCLUSIONES: La disfunción tardía del injerto es un fenómeno común en los receptores de
trasplante cardiaco que se asocia a una pobre supervivencia. Las causas subyacentes más
habituales de disfunción del injerto son el rechazo agudo y la vasculopatía coronaria. [Resumo]
OBXECTIVOS: A aparición de disfunción tardía do enxerto é una causa frecuente de
hospitalización e morte en receptores dun transplante cardiaco. Malia que se trata de un
cadro común, existe pouca informació na literatura previa relativa á súa fisiopatoloxía,
prevalencia, presentación clínica e implicacións prognósticas.
MÉTODOS: Realizamos un estudio retrospectivo, observacional e únicéntrico baseado nunha
cohorte histórica de 547 doentes que recibiron un TC no Complexo Hospitalario Universitario
da Coruña entre 1991 e 2014, e que sobreviviron á hospitalización postoperatoria. Definiuse
disfunción tardía do enxerto como o primeiro ingreso hospitalario por este motivo trala
primeira alta tralo transplante.
RESULTADOS: Durante un periodo de seguemento medio de 8.4 ± 6 anos trala primeira alta
tralo transplante, 178 (32.5%) doentes foron hospitalizados por disfunción tardía do enxerto
cardiaco de nova aparición (tasa de incidencia: 3.6 casos por 100 doentes-ano, Intervalo de
Confianza (IC) ó 95% 3.1-4.2). Mediante análisis multivariable de regresión de Cox, a diabete
previa ó transplante, un gradiente transpulmonar alto, é unha relación de peso
doante/receptor baixa foron identificadas como predictores independentes de disfunción
tardía do enxerto no seguemento tralo transplante.
Detectouse vasculopatía coronario do enxerto, rexeitamento celular grado ≥1R, e
rexeitamento mediado por anticorpos grado pAMR ≥1 en 50.6%, 44.9% e 19.2% dos doentes hospitalizados por disfunción do enxerto de novo diagnóstico. O 60.1% de estes doentes
presentaban unha fracción de exección do ventrículo esquerdo ≥ 50% no momento do
diagnóstico do cadro de disfunción do enxerto.
A supervivencia libre de retransplante 1, 5, 10 e 15 anos trala primeira hospitalización
por disfunción tardía do enxerto foi de 72.2%, 38.4%, 18.4% e 7.5%, respectivamente; a taxa
de incidencia de reingreso por insuficiencia cardiaca sintomática foi de 40.9 episodios por
100 doentes-ano (IC 95% 36.6-46.6). A necesidade de inotrópicos, a presenza de
vasculopatía coronaria, maiores niveles de creatinina sérica, unha menor fracción de
exección e a presenza de hiponatremia asociáronse de xeito independente cun peor
pronóstico nestes doentes.
Nos doentes con evidencia de disfunción do enxerto e rexeitamento agudo, a
presenza de achados histopatolóxicos suxestivos de rexeitamento mediado por anticorpos
asociouse cunha menor supervivencia libre de retransplante (p=0.038).
CONCLUSIÓNS: A disfunción tardía do enxerto é un fenómeno frecuente nos receptores de
TC que se asocia a una curta supervivencia. As causas subxacentes más frecuentes de
disfunción do enxerto cardiaco son o rexeitamento agudo e a vasculopatía coronaria. [Abstract]
OBJECTIVES: Late graft failure is a major cause of hospitalization and death among heart
transplant recipients. Despite this is a common condition, there is little previously published
information about its pathophysiology, incidence, clinical presentation, and prognostic
implications.
METHODS: We conducted a single-center, retrospective, observational study, based in a
historical cohort of 547 patients who underwent heart transplantation in the Complejo
Hospitalario Universitario de A Coruña from 1991 to 2014, and who survived the in-hospital
postoperative period. Late graft failure was defined as the first hospital admission during
long-term post-transplant follow-up.
RESULTS: Over a mean follow-up period of 8.4 ± 6 years beyond the first hospital discharge,
178 (32.5%) patients were admitted due to new-onset late graft failure (incidence density
rate: 3.6 cases per 100 patients-year, 95% Confidence Interval (CI) 3.1-4.2). By means of
multivariable Cox´ s regression, pre-transplant diabetes, a higher transpulmonary gradient
and a lower donor/recipient weight ratio were identified as independent predictors of late
graft failure.
Coronary allograft vasculopathy, acute rejection grade ≥1R, and antibody-mediated
rejection grade pAMR ≥1 were identified in 50.6%, 44.9% and 19.2% patients admitted due
to new-onset late graft failure. Left ventricular ejection fraction was ≥ 50% in 60.1% of these Retransplant-free survival 1, 5, 10 and 15 years after the diagnosis of new-onset late
graft failure was 72.2%, 38.4%, 18.4%, and 7.5% respectively; the incidence density rate of
re-hospitalization due to decompensated heart failure was 40.9 episodes per 100 patientsyears
(CI 95% 36.6-46-6). The need for inotropes, the presence of coronary allograft
vasculopathy, higher levels of serum creatinin, a reduced ejection fraction, and
hyponatremia were independently associated with poorer outcomes in these individuals.
In the subgroup of patients admitted due to late graft failure who showed evidence
of acute rejection, the presence of signs of antibody-mediated rejection was associated with
lower retransplant-free survival (p=0.038).
CONCLUSIONS: Late graft failure is frequent in heart transplant recipients, and it is
associated with poor survival. The most frequent underlying causes of late graft failure are coronary allograft vasculopathy and acute rejection.
Palabras clave
Cuidados postoperatorios-Investigación
Corazón-Trasplante-Complicaciones y secuelas
Injerto (Cirugía)
Corazón-Trasplante-Complicaciones y secuelas
Injerto (Cirugía)
Descripción
Programa Oficial de Doutoramento en Ciencias da Saúde. 5007V01
Derechos
Os titulares dos dereitos de propiedade intelectual autorizan a visualización do contido desta tese a través de Internet, así como a súa reproducción, gravación en soporte informático ou impresión para o seu uso privado e/ou con fins de estudo e de investigación. En nengún caso se permite o uso lucrativo deste documento. Estos dereitos afectan tanto ó resumo da tese como o seu contido Los titulares de los derechos de propiedad intelectual autorizan la visualización del contenido de esta tesis a través de Internet, así como su repoducción, grabación en soporte informático o impresión para su uso privado o con fines de investigación. En ningún caso se permite el uso lucrativo de este documento. Estos derechos afectan tanto al resumen de la tesis como a su contenido