Los honorarios de abogados en procesos de seguridad social : un estudio comparado de los ordenamientos norteamericano, español y portugués

Use este enlace para citar
http://hdl.handle.net/2183/17876Colecciones
- Teses de doutoramento [2227]
Metadatos
Mostrar el registro completo del ítemTítulo
Los honorarios de abogados en procesos de seguridad social : un estudio comparado de los ordenamientos norteamericano, español y portuguésAutor(es)
Directores
Arufe Varela, AlbertoMartínez Girón, Jesús
Sobrido, María (Titora)
Fecha
2016Centro/Dpto/Entidad
Universidade da Coruña. Departamento de Dereito Público EspecialResumen
[Resumen]
La hipótesis de partida de mi trabajo
doctoral es la convicción firme de que un
litigante de seguridad social (y por antonomasia,
quien reclama prestaciones frente a la
Administración de seguridad social) presenta unas
singularidades tan grandes, frente a otro tipo de
litigantes de Derecho común, como para justificar
que los honorarios del abogado que le defiende
tengan asimismo un régimen jurídico peculiar. Esta
hipótesis de partida se encuentra apoyada en la
regulación que la legislación federal
norteamericana realiza del tema de los honorarios
de los abogados en procesos judiciales de
seguridad social. Se trata de una regulación
legal, completada por las decisiones al respecto
de la Corte Suprema de los Estados Unidos,
caracterizada por tres rasgos identificadores
esenciales. En primer lugar, el de que el típico
cliente de seguridad social de un abogado no es
ningún cliente sofisticado, de manera que en la
práctica el correspondiente contrato de prestación
de servicios profesionales viene a equivaler a un
contrato de adhesión con el abogado. En segundo
lugar, el de que la legislación sólo autoriza el
cobro de honorarios a este peculiar tipo de
clientes del abogado cuando este último vence en
el pleito (en consecuencia, un supuesto típico de
quota litis pura). En tercer lugar, el de que la
legislación sólo autoriza al abogado a cobrar en
este caso hasta el máximo de un 25 por ciento de
las prestaciones devengadas y no cobradas. Este
modelo de partida se ha tomado como referente
comparativo en mi trabajo doctoral, al efecto de
comprobar cuál es el estado de la cuestión de mi
concreto tema tanto en el ordenamiento procesal
laboral español, como en el ordenamiento
contencioso-administrativo (y eventualmente,
procesal laboral) portugués. El trabajo doctoral tiene en cuenta también la competencia o
concurrencia con los abogados, llevada a cabo por
otros profesionales del Derecho distintos, lo que
lógicamente pugna a la baja con los honorarios que
unos y otros pueden llegar a cobrar a sus clientes
de seguridad social. En los Estados Unidos este
otro tema se ha ligado a la actuación profesional
(en la vía administrativa previa al contencioso)
de los llamados «representantes de reclamantes de
prestaciones de seguridad social», mientras que,
en el caso del ordenamiento jurídico español y en
el del ordenamiento portugués, el término de
comparación se ha focalizado en la actuación de
los profesionales tradicionalmente denominados en
España «graduados sociales», y en la de los
profesionales denominados en Portugal
«solicitadores» (en realidad, «mini abogados»),
respectivamente. [Abstract]
The starting hypothesis of my dissertation is
the firm thought that a social security litigant
(and above all, who claims benefits in front of
the social security Administration) has so
remarkable features, in front of other kind of
common Law litigants, as justiying that the fees
of the lawyers who defends him have likewise a
peculiar legal regime. This starting hypthesis is
based on the ruling that the American federal
legislation makes of the subject of lawyer fees in
social security judicial proceedings. It is a
statutory ruling completed by the corresponding
decisions of the Supreme Court of the United
States, which is featured by three essential
identifying marks. Firstly, the one relating to
that the typical social security client of a
lawyer is not any sophisticated client, so that in
practice the corresponding professional services
hiring is equivalent to an adhesion contract with the lawyer. Secondly, the one relating to that
such legislation only authorizes the earning of
fees to this peculiar kind of clients by the
lawyer when the latter wins the case
(consequently, a typical event of straightforward
quota litis). Thirdly, the one relating to that
such legislation only authorizes the earning by
the lawyer in this case up to a maximum of a 25
per cent of past-due benefits. This starting model
is the comparative referent in my dissertation, in
order to check the state of the question of my
peculiar subject not only in the Spanish labor
proceedings order, but also in the Portuguese
administrative proceedings order (and eventually,
in its labor proceedings one). My dissertation
bears also in mind the concurrence with the
lawyer, performed by other different legal
professionals, what logically pushes down the
amount of the fees that both kind of professionals
can earn from their social security clients. In
the United States this other subject is linked to
the professional activity (in administrative
proceedings previous to the judicial one) of the
so-called «Social Security Benefits Claimants’
Representatives», although in the cases of the
Spanish and Portuguese legal orders the
comparative term is focused in the activity of the
professionals traditionally called in Spain
«social graduates», and the professionals called
in Portugal «solicitors» (in fact, «mini
lawyers»), respectively. [Resumo]
A hipótese de partida do meu traballo de
doutoramento é a convicción firme de que un
litigante de seguridad social (e por antonomasia,
quen reclama prestacións fronte á Administración
de seguridad social) presenta unhas singularidades
tan grandes, fronte a outro tipo de litigantes de
Dereito común, como para xustificar que os
honorarios do avogado que lle defende teñan
igualmente un réxime xurídico peculiar. Esta
hipótese de partida atópase apoiada na regulación
que a lexislación federal norteamericana realiza
do tema dos honorarios dos avogados en procesos
xudiciais de seguridade social. Trátase dunha
regulación legal, completada polas decisións ó
respecto da Corte Suprema dos Estados Unidos,
caracterizada por tres trazos identificadores
esenciais. En primeiro lugar, o de que o típico
cliente de seguridade social dun avogado non é
ningún cliente sofisticado, de xeito que na
práctica o correspondente contrato de prestación
de servizos profesionais ven a equivaler a un
contrato de adhesión co avogado. En segundo lugar,
o de que a lexislación só autoriza o cobro de
honorarios a este peculiar tipo de clientes do
avogado cando este último vence no pleito (en
consecuencia, un suposto típico de quota litis
pura). En terceiro lugar, o de que a lexislación
só autoriza ó avogado a cobrar neste caso até o
máximo dun 25 por cento das prestacións devengadas
e non cobradas. Este modelo de partida tomouse
como referente comparativo no meu traballo de
doutoramento, ó efecto de comprobar cal é o estado
da cuestión do meu concreto tema tanto no
ordenamento procesal laboral español, como no
ordenamiento contencioso-administrativo (e
eventualmente, procesal laboral) portugués. O
traballo de doutoramento ten en conta tamén a
competencia ou concurrencia cos avogados, levada a
cabo por outros profesionais do Dereito distintos,
o que lóxicamente pugna á baixa cos honorarios que
uns e outros poden chegar a cobrar ós seus
clientes de seguridade social. Nos Estados Unidos
estoutro tema ligouse á actuación profesional (na
vía administrativa previa ó contencioso) dos
chamados «representantes de reclamantes de
prestacións de seguridade social», mentres que, no
caso do ordenamento xurídico español e no do
ordenamento portugués, o termo de comparación
focalizouse na actuación dos profesionais
tradicionalmente denominados en España «graduados
sociais», e na dos profesionais denominados en
Portugal «solicitadores» (en realidade, «mini
avogados»), respectivamente. [Resumo]
A hipótese de partida de meu trabalho
doctoral é a convicção firme de que um litigante
de segurança social (e por antonomasia, quem
reclama prestações em frente à Administração de
segurança social) apresenta umas exclusividades
tão grandes, em frente a outro tipo de litigantes
de Direito comum, como para justificar que os
honorarios do advogado que lhe defende tenham
assim mesmo um regime jurídico peculiar. Esta
hipótese de partida encontra-se apoiada na
regulação que a legislação federal norte-americana
realiza do tema dos honorarios dos advogados em
processos judiciais de segurança social. Trata-se
de uma regulação legal, completada pelas decisões
ao respeito do Corte Suprema dos Estados Unidos,
caracterizada por três rasgos identificadores
essenciais. Em primeiro lugar, o de que o típico
cliente de segurança social de um advogado não é
nenhum cliente sofisticado, de maneira que na
prática o correspondente contrato de prestação de
serviços profissionais vem a equivaler a um
contrato de adesão com o advogado. Em segundo
lugar, o de que a legislação só autoriza a
cobrança de honorarios a este peculiar tipo de
clientes do advogado quando este último vence no
pleito (em consequência, um suposto típico de
quota litis pura). Em terceiro lugar, o de que a
legislação só autoriza ao advogado a cobrar neste
caso até o máximo de um 25 por cento das
prestações adquiridas e não cobradas. Este modelo
de partida tomou-se como referente comparativo em
meu trabalho doctoral, ao efeito de comprovar qual
é o estado da questão de meu concreto tema tanto
no ordenamento processual trabalhista espanhol,
como no ordenamento contencioso-administrativo (e
eventualmente, processual trabalhista) português.
O trabalho doctoral tem em conta também a
concorrência ou participação com os advogados,
levada a cabo por outros profissionais do Direito
diferentes, o que logicamente pugna à baixa com os
honorarios que uns e outros podem chegar a cobrar
a seus clientes de segurança social. Nos Estados
Unidos este outro tema uniu-se à actuação
profissional (na via administrativa prévia ao
contencioso) dos chamados «representantes de
reclamantes de prestações de segurança social»,
enquanto, no caso do ordenamento jurídico espanhol
e em o do ordenamento português, o termo de
comparação tem-se focalizado na actuação dos
profissionais tradicionalmente denominados em
Espanha «graduados sociais», e na dos
profissionais denominados em Portugal
«solicitadores» (em realidade, «mini advogados»),
respectivamente.
Palabras clave
Abogados-Honorarios profesionales-España
Abogados-Honorarios profesionales-Portugal
Abogados-Honorarios profesionales-América del Norte
Seguridad social-Derecho-España
Seguridad social-Derecho-Portugal
Seguridad social-Derecho-América del Norte
Gastos de justicia-España
Gastos de justicia-Portugal
Gastos de justicia-América del Norte
Abogados-Honorarios profesionales-Portugal
Abogados-Honorarios profesionales-América del Norte
Seguridad social-Derecho-España
Seguridad social-Derecho-Portugal
Seguridad social-Derecho-América del Norte
Gastos de justicia-España
Gastos de justicia-Portugal
Gastos de justicia-América del Norte
Derechos
Os titulares dos dereitos de propiedade intelectual autorizan a visualización do contido desta tese a través de Internet, así como a súa reproducción, gravación en soporte informático ou impresión para o seu uso privado e/ou con fins de estudo e de investigación. En nengún caso se permite o uso lucrativo deste documento. Estos dereitos afectan tanto ó resumo da tese como o seu contido Los titulares de los derechos de propiedad intelectual autorizan la visualización del contenido de esta tesis a través de Internet, así como su repoducción, grabación en soporte informático o impresión para su uso privado o con fines de investigación. En ningún caso se permite el uso lucrativo de este documento. Estos derechos afectan tanto al resumen de la tesis como a su contenido